Lonkend perspectief – kan ik helpen?

Beste heer Timmermans, Beste Frans,

Vandaag lees ik met veel enthousiasme de plannen over de Green Deal van de Europese Unie. Dit valt mooi samen met het uitlezen van het boek ‘Hoe gaan we dit uitleggen‘ van Jelmer Mommers, waarin ook duidelijk geschetst wordt dat het nog niet te laat is, mits we een radicale ommezwaai gaan maken. Ik ben dit boek niet voor niets gaan lezen; ik had wel behoefte aan een positief geluid rondom deze materie. En hoewel ik het inhoudelijk niet zo goed kan beoordelen, voelt het planten van 2 miljard bomen en het invoeren van CO2-belastingen enorm goed. Dus nu al dank voor dit voorstel.

It’s the climate economy, stupid!

De laatste maanden bekruipt mij steeds vaker de onrust dat ik iets wil doen aan het klimaat. Zo heb ik het initiatief genomen om zonnepanelen te nemen in de buurt, waar 4 andere buren ook zijn gaan deelnemen en we voor een deel schone energie opwekken. Daarnaast heb ik mijn waterton geïnstalleerd. Ook eet ik minder vlees en probeer ik kort en koud(er) te douchen. Mijn bedrijf doneert aan Trees for All voor het behouden van bossen. In gesprekken met mijn omgeving probeer ik ze te overtuigen om bewuster met energie om te gaan. Iedere keer wanneer ik meer lees over het onderwerp, voel ik mij alsnog hypocriet. Mijn diesel uit 2013 doe ik nog niet weg (elektrisch rijden wil ik graag, maar is mij nog te kostbaar en waarom zou ik deze auto – die het nog goed doet – niet gewoon ‘af rijden’ en dan proberen over te stappen op elektrisch), vertrek ik eind februari met mijn twee kinderen en vriendin naar Frankrijk om te skiën en zo zijn er nog meer voorbeelden te vinden. Ik voel me gevangen in twee personen. Iemand die bewust in het leven staat, maar ook iemand die gewoon negatief bijdraagt aan de CO2-uitstoot in de wereld.

Mijn persoonlijke tweestrijd is een metafoor voor het klimaatdebat. Mijn gevoel zegt het volgende: “Ik wil wel. Ik doe wel. Maar is het ooit genoeg? Ik doe namelijk ook niet. Heeft het eigenlijk wel zin?” 

Tegen die laatste gedachtes wil ik vechten, maar dan kan ik wel wat hulp gebruiken. Hoe? Door grote initiatieven die de grote ommezwaai voor elkaar krijgen.

In de eerste plaats door een overheid die zegt: we gaan 2 miljard bomen planten. Maar het liefst ook een fossiele brandstof delver – waarom niet Shell? – die zegt; we stoppen met boren naar olie én we gaan zonneparken bouwen (of een overheid die ze daartoe verplicht). Een vliegtuigmaatschappij die niet wacht op een CO2-belasting, maar die zelf 10% van de winst investeert in herbebossing. Een boer die besluit bossen te planten op land dat hij niet meer echt gebruikt. Met dit soort initiatieven ontstaat een positieve flow. 

Niet alleen omdat het goede doen goed voelt, maar ook omdat het economisch een verstandig besluit is. It’s the climate economy, stupid!

Wel of niet geloven in klimaatverandering is het verkeerde gesprek

Afgelopen verjaardag zei mijn zus: “Bij het gebrek aan religie lijken veel mensen zich te verliezen in dit soort debatten.” Ze heeft gelijk. Het lijkt bijna religieus: je gelooft in klimaatverandering of je gelooft het niet. Terwijl de geschiedenis volgens mij uitwijst dat een strijd over wel of niet geloven weinig goeds brengt. Eerder tegenstellingen die er helemaal niet hoeven te zijn.

Dat zette mij aan het denken. Want wanneer ik praat over het klimaat, geef ik andere mensen blijkbaar het gevoel dat ze het niet goed doen. Dat ze het verkeerde geloven. Dat resulteert in een rot gevoel, over en weer. De kans dat je anders naar dit onderwerp gaat kijken, is kleiner. De kans op frustratie is een stuk groter. Dat wil ik helemaal niet. Ik wil geen discussie of je wel of niet in klimaatverandering gelooft. Wel of niet geloven in klimaatverandering is niet het gesprek. Want een gesprek over geloof is helemaal geen gesprek. Of je het wil of niet, je neemt iemand de maat. En ik wil helemaal niemand de maat nemen. Wie ben ik om dat te doen? 

Maak het kansrijk

Op diezelfde verjaardag zei mijn andere zus dat ze zich liever niet helemaal verdiept in het klimaat – natuurlijk is ze bezig met bewust leven, maar er helemaal in duiken “voelt te heftig”. Ik kan me dat goed voorstellen én heb er zelf ook wel last van. Helemaal wanneer ik op de preekstoel zit. Voelt toch een beetje oncomfortabel, die cijfers. Die negativiteit. Ook dat zette mij aan het denken. Want door mijn verhalen, wordt het dus blijkbaar heel negatief, wat ook een negatief gevoel geeft. Dat is nu ook weer niet de bedoeling.

Wat wil ik dan wel?

Een lonkend perspectief. Een toekomst schetsen waar we allemaal aan willen werken. Waarin we zien dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. En die toekomst zie ik echt voor me. Een wereld waarin iedereen schone lucht heeft. Een wereld waar we – door slim gebruik te maken van de energie die de zon en aarde ons biedt – schoon kunnen reizen en elkaar kunnen ontmoeten om van elkaar te leren. Waarin mijn kinderen genieten van alle seizoenen die een jaar te bieden heeft. Waarin ruimte is om te denken wat je wilt denken, je kunt zeggen wat je wilt zeggen. Een wereld waarin we ons realiseren dat we verbonden zijn met alles om ons heen. Waarin de biodiversiteit toeneemt, omdat dit de wereld gezonder maakt. Waarin mensen en bedrijven gezond (veel) geld kunnen verdienen met iets positiefs, want ze draaien vol op in een groene economie. Wie wil dat nu niet? Nog een keer: It’s the climate economy, stupid!

Yes, we can change!

Een positieve boodschap, die uitgaat van het perspectief van kansen.

-> Niet gaan preken. 
-> Geen discussie over wel of niet geloven. 
-> Geen negativiteit

Geloof je niet in klimaatverandering? Dat hoeft ook niet. De boer die investeert in slimme biologische oplossingen en bos heeft economisch echter wel veel meer kansen op een mooie toekomst. Geloof je niet in klimaatverandering? Dat hoeft ook niet. Maar wanneer je een zonnepark bouwt, verdien je meer dan wanneer je olie naar boven pompt. Geloof je niet in klimaatverandering? Dat hoeft ook niet. Wanneer je je eigen energie kunt opwekken, reis je wel veel goedkoper dan je nu doet.

Geloof je niet in klimaatverandering? Dat hoeft ook niet.

Bovenstaande wordt alleen mogelijk met een daadkrachtige overheid die de verandering inzet. Daarom heb ik besloten deze mail te sturen. Om u te laten weten dat deze stap, de Green Deal, mij helpt bij het lonkende perspectief. En dat betekent ook dat ik ga proberen om niet meer op de preekstoel te gaan staan en allerlei individuen – onbewust – de maat te nemen. Om niet zo negatief te zijn. Waarom? Omdat we gaan veranderen. En daar ligt  ook nog eens een hele interessante economie achter. No matter what. 

Daarom zou ik graag mijn kennis en kunde – ik werk in de content én marketing – in willen zetten om hieraan bij te dragen en is mijn persoonlijke vraag: hoe kan ik helpen?